टिङ... टिङ...
‘हेलो’
‘कता छौ ?’
‘चितवनमा छु दाइ ।’
‘कहिले फर्कन्छौ काठमाडौं ?’
‘भोलि फर्कन्छु ।’
‘ल, म पनि अहिले काठमाडौंमै छु । फर्केपछि चाँडै भेटौं’
‘हुन्छ दाइ ।’
३१ असोज २०७८ मा किसन दाइसँग यति संवाद भयो, सकियो । भोलिपल्ट काठमाडौं आइपुगेपछि यात्राको थकान पनि भयो होला बाहिर निस्कने त्यति जाँगर चलेन, घरमै आराम गरियो ।
मंसीर २ गते दाइको पुरानो नम्बरमा फोन गरें, जुन यसभन्दा अघि पनि नेपाल आउँदा प्रयोग गर्ने गर्नुभएको थियो, अफ थियो । पटक–पटक प्रयास गर्दा पनि सफल हुन सकेन । त्यसको भोलिपल्ट पनि मोबाइल अफ नै थियो । त्यसपछि फेसबुक मेसेन्जरमा कल गरें, काटियो ।
त्यसको केही छिनपछि एउटा अपरिचित नम्बरबाट फोन आयो । कुनै औपचारिकताविना फटाफट आवाज आयो, “आज, भोलि र पर्सि अति नै व्यस्त छु, शनिबार (६ कात्तिक) भेटौं है । म फोन गर्छु तिमीलाई ।”
नचिनेर एकछिन अकमक्क परें । नयाँ नम्बर त्यसमाथि मसिनो स्वरमा अड्कलिएर बोलिएको आवाज थियो । ४–५ कात्तिकमा ‘विदेशका नेपाली आदिवासी जनजातिहरूको प्रथम अन्तर्राष्ट्रिय महाधिवेशन’ काठमाडौंमा हुँदैथियो । दाइ त्यसैको तयारीमा लाग्नुभएको रहेछ । मलाई फोन गर्दा बैठकस्थलमा हुनुहुन्थ्यो जस्तो लाग्छ– नेपथ्यको आवाज सुन्दा ।
शनिबार दिनभर दाइकै फोनको प्रतीक्षामा रहें । फोन आएन । कतै व्यस्त हुनुभयो होला भन्ने लागेर कल गर्ने आँट पनि गरिनँ ।
आइतबार बिहान सामाजिक सञ्जालमा ‘पत्रकार किसन राई भीरबाट लडेर गम्भीर घाइते’ शीर्षकको समाचार शेयर भएको देखें । मन त्यसै–त्यसै ढक्क फुलेर आयो । लिंक खोलेर न्यूज पढें । ‘अवस्था अत्यन्त गम्भीर’ भनेर लेखिएको थियो ।
मनमा निकै छटपटाहट भयो । एकछिन त अक्क न बक्क भएँ । के गरौं, कसो गरौं भयो । दिमागमा एक किसिमको सन्नाटा छायो । को मार्फत अरू सूचना लिन सकिएला भन्ने सोचे पनि कसलाई फोन गर्ने भन्ने दिमागमै आउन सकेन ।
कहिलेकाहीं कानमा अप्रत्याशित कुराहरू ठोक्किन आइपुग्छन् । जुन पत्याउनै गाह्रो पर्छ । पत्याउन नपरेहुन्थ्यो जस्तो लाग्छ । संसारमा यदि भगवान् छन् भने प्रार्थना गर्दछु– आज मैले सुनेको कुरा पत्याउन नपरोस् । पर्दै नपरोस् । हजार बिन्ती छ हे भगवान् !
केहीबेरपश्चात् जुन न्यूज पोर्टलमा समाचार आएको थियो, त्यतै सम्पर्क गरें । समाचार तयार पार्ने साथीलाई स्रोत के हो भनेर सोधें । उनले पारिवारिक स्रोतको हवाला दिंदै आफूलाई थाहा भएको कुराजति समाचारमा लेखिसकेको र त्यसबाहेक अरू थाहा नभएको बताए ।
मलाई यतिले मात्र चित्त बुझ्ने कुरै भएन । अहिले कहाँ उपचार हुँदैछ र स्वास्थ्य सुधारको ग्राफ कत्तिको उकालो लाग्दैछ भनेर जान्नुथियो ।
किसन दाइको बसोबास हङकङ । हङकङका नेपाली समुदायलाई सुसूचित गर्ने कर्म रोज्नुभएको थियो । दुई दशक अघिदेखि अनवरत प्रकाशित हङकङका नेपाली समुदायलाई जोड्ने पत्रिका एभरेष्टखबर मासिक र एभरेष्टखबर डटकमका प्रकाशक/सम्पादक । त्यसैले नेपालबाट भन्दा हङकङबाट पो सूचना पाउन सकिन्छ कि भन्ने लागेर एभरेष्टखबरका कार्यकारी सम्पादक डम्बरकृष्ण श्रेष्ठलाई फोन गरें । उहाँको फोन उठेन ।
आफूलाई भने छटपटी बढिरहेकै थियो । फेरि नेपाल नै फर्किएँ र हङकङ–नेपाल साइनो मजबुत भएका दाइ जेबी पुन मगरलाई फोन गरें ।
जिज्ञासा उही थियो तर उत्तरले चाहिं मेरो वाक्य नै रोकियो । परेला भिजे ।
संवाद थियो—
‘दाइ, किसन दाइबारेको समाचार के हो ?’
‘किसन त गयो ।’
‘होइन, के भन्नुभएको ?’
‘अरे यार, पत्रकार भएर पनि बुझ्दैनौ ?’
मेरो बोली अवरुद्ध भइसकेको थियो । केही सेकेण्ड सन्नाटा छायो ।
‘होइन दाइ, नपत्याएर सोधेको । न्यूजमा त गम्भीर घाइते मात्र भनेको छ नि ?’
‘घटना हिजो रातिको हो । अन द स्पट डेथ भन्ने कुरा छ । न्यूजवालाले थाहा नपाएर वा खुलाउन नचाहेर हुनसक्छ । तिमी पनि डेथ भनेर नलेख है । परिवारलाई घाइते मात्रै भनिएको छ, उनीहरू हङकङ तथा बेलायतदेखि आउँदैछन् ।’
मन भारी भइरहेको थियो । पत्याउन मुश्किल पर्यो । पत्याउन नपरेहुन्थ्यो भन्ने लागिरह्यो । यो समाचार नै झुट बनोस् भन्ने लागिरह्यो । यसकै आशामा धरानका पत्रकार मित्र गोपाल दाहाललाई फोन गरें । तर, उहाँले पनि आशा जाग्ने उत्तर दिन सक्नुभएन । दिनुहुन्थ्यो पनि कसरी ! जो नहुनुपर्ने भइ नै सकेको थियो ।
किसन दाइको यो अस्वाभाविक स्वर्गारोहण मनमा आलो घाउ बनेर गढिरहेकै छ । शनिबार (१३ कात्तिक २०७८) किसन दाइको उहाँकै गृहनगर धरानमा अन्त्येष्टि गरिएको छ । राई परम्परा अनुसार पूजापाठ गरेर उहाँको अन्तिम संस्कार गरिएको हो । सामाजिक सञ्जालमा उहाँको अन्त्येष्टीका तस्वीरहरू देख्दा फेरि पनि मनमा ज्वारभाटा चलिरहेको छ ।
यसपछि फेसबुकमा एउटा दिक्दारयुक्त स्टाटस पोस्ट गरें र दिनभर मुड अफमा बसें– “कहिलेकाहीं कानमा अप्रत्याशित कुराहरू ठोक्किन आइपुग्छन् । जुन पत्याउनै गाह्रो पर्छ । पत्याउन नपरेहुन्थ्यो जस्तो लाग्छ । संसारमा यदि भगवान् छन् भने प्रार्थना गर्दछु– आज मैले सुनेको कुरा पत्याउन नपरोस् । पर्दै नपरोस् । हजार बिन्ती छ हे भगवान् !”
पोस्टपछि जिज्ञासायुक्त प्रतिक्रियाहरू आए । रिप्लाई गर्ने जाँगर चलेन । कतिपयले व्यक्तिगत रूपमा म्यासेन्जरमा जिज्ञासा राख्नुभयो । उहाँहरूलाई समाचारको लिंक पठाइदिएँ । कतिले फोन गर्नुभयो, केही मात्र रिसिभ गरें । छोटो प्रतिक्रिया दिंदै खासै गफ गर्ने मुड नभएको बताएँ ।
किसन दाइको यो अस्वाभाविक स्वर्गारोहण मनमा आलो घाउ बनेर गढिरहेकै छ ।
हिजो (शनिबार, १३ कात्तिक २०७८) किसन दाइको उहाँकै गृहनगर धरानमा अन्त्येष्टि गरिएको छ । राई परम्परा अनुसार पूजापाठ गरेर उहाँको अन्तिम संस्कार गरिएको हो । सामाजिक सञ्जालमा उहाँको अन्त्येष्टीका तस्वीरहरू देख्दा फेरि पनि मनमा ज्वारभाटा चलिरहेको छ ।
शनिबार भेट्ने वाचा गर्नुभएको किसन दाइ शनिबार नै काठमाडौंबाट पूर्वी यात्रामा निस्कनुभएछ र कहिल्यै नभेटिने यात्रा तय गर्दै आइतबार ब्रह्मलीन हुनुभएछ । ३ कात्तिकमा भएको वार्ता नै दाइसँगको अन्तिम संवाद हुनपुग्यो ।
यस दुःखद घडीमा दाइकी वृद्धा आमा, भाउजू र भतिजहरूमा शोकलाई शक्तिमा बदल्ने सामर्थ्य पैदा होओस् । किसन दाइप्रति हार्दिक श्रद्धासुमन !
(घिमिरे एभरेष्टखबर मासिकका उप–सम्पादक हुनुहुन्छ ।)
प्रकाशित:
Sunday, October 31, 2021 | 00:21:00 आइतबार, १४ कार्तिक, २०७८
