भावना पन्त, पाइलट
बुवा पाइलट हुनुहुन्थ्यो । बुवाले लगाएको पोशाक मलाई असाध्यै मन पर्दथ्यो । बुवाको सोच एक जना पाइलट होस भन्ने थियो । एसएलसी दिएपछि बुवाले मलाई पाइलट पढाउनु भयो । रसियामा पढेँ । नेपालगञ्जदेखि जुम्ला प्रथम फलाइट थियो, निकोन एयरको । अहिले अन्तराष्टिय उडान गर्ने पाइलट बन्न सफल भएकी छु । 

काम केटा र केटीले गर्ने भन्ने हुँदैन । छोरीले पनि गर्न सक्छ भन्ने सोच घरबाटै परिवर्तन हुनुपर्छ । त्यतिबेला केटी पाइलट विरलै हुन्थे । एयरपोर्टमा जाँदा केटी पाइलट?! भनेर हेर्नेहरुको भिड हुन्थ्यो । अहिले यो सामान्य हुँदै भएको छ । मैले अन्तराष्ट्रिय उडान पहिले पनि गरिसकेको थिएँ । पछिल्लो समय मैले पूर्ण महिला क्रु सहितको उडान गरेको हो । यो नेपालको वायु उडान इतिहासमै एक उदाहरणीय घटना थियो । यसमा म आफूलाई गर्व महसुस गर्छुँ । यो हामी सबैका लागि गर्वको विषय हो ।

पूर्णिमा श्रेष्ठ, पर्वतारोही
जे काम सोचें तुरुन्त गरिहाल्ने मेरो बानी थियो । त्यही बानीको परिणाम हुनुपर्छ मैले नेपालका टप आठवटा हिमाल आरोहण गर्न सफल भएँ । २०१७ मा पहिलोपल्ट सगरमाथा बेसक्याम्प गएको थिएँ । त्यतिबेलै एभरेष्ट चढ्नेबारे सोचिसकेको थिएँ । म नेवार समुदायमा जन्मेको, हिमाल चढ्न कसरी सम्भव भयो ? धेरैले भनेर सोध्नुहुन्छ । मेरो उत्तर हुन्छ गाह्रो हुन्छ भनेर काम छोड्ने मेरो बानी छैन । 

हिमाल चढ्नका लागि कहाँबाट पैसा आयो भन्ने पनि सोध्नुहुन्छ । ८ हिमाल चढ्दा २ करोड बढी खर्च भयो । सबै पैसा मैले आफन्त र शुभचिन्तकको मन जितेर पाएको हो । एउटा हिमाल चढ्न २० देखि २५ लाख खर्च लाग्छ । विदेशीहरुले मैले स्पोन्सरबाटै हिमाल चढें भनेको पत्याएनन् । नेपालीले पनि स्पोन्सर गर्छ ? भनेर प्रश्न गर्छन् । मेरो भाग्य वा निरन्तरताको कारण म जुन हिमाल गएँ सफल भएँ, अंगभंग भइन । अरुजित्तिकै पुरुषजत्तिकै साहसपूर्वक हिमाल चढें । हामीले चाह्यौँ भने गर्न सक्छौँ भनेर मेरो अनुभवबाट भनेको हुँ । 

२५ वर्षसम्मको उमेर सबैभन्दा उर्जाशिल उमेर हो । यो उमेरमा भएको जति जोश अरु उमेरमा हुँदैन । यस उमेरमा अलमलमा चाहीँ पर्नुहुन्न । मन लागेको कुरा गर्यो भने सफल हुनका लागि कसैले पनि छेक्दैन । हामी आफ्नै लागि धेरै बाहना बनाउँछौँ । त्यसो नगरौँ । गाह्रो कुरालाई पछि भनेर टार्न खोज्छौँ । 

मलाई पनि कतिपयले तपाईलाई त हिमालमा बोकेर चढ्नुभएको होला है ? भनेर सोध्छन् । त्यसैले हामीलाई समाजले सित्तिमित्ति पत्याउँदैन । तर हामी महिलाहरु एकदमै बलियो हुन्छौँ, भावनात्मक रुपमा । हामी पीडा सहन सक्छौँ । त्यसमा दृढ ईच्छाशक्ति पनि जोड्यौं भने हामी सबै कामहरु गर्न सक्छौँ । 

मलाई हिमालभन्दा माथि त हामी पुग्न सक्दैनौँ जस्तो लाग्छ । हिमालमा पुगेपछि मैले मागेको भनेको आफ्नो प्राणमात्र हो ।

श्रृच्छा प्रधान, मिस नेपाल वर्ल्ड 
हामी बाहेक पनि जीवजन्तु यो संसारमा छ भन्ने कुरा म सधैं सचेत थिएँ । यस फिल्डमा म पूणर्तया नयाँ भएपनि म सानैदेखि यसमा चासो राख्ने गर्थे । पर्यावरण पविर्तनका लागि वकालत गर्न सक्छु भन्ने लागेर म मिस वर्ल्डमा गएको हो । मलाई यो यात्राले कसरी आफ्नो सोचसँग जोडिन सक्छौँ त भनेर अनुभव दियो । 

सुन्दरता प्रतियोगिता भनेर हामीलाई सीमित दायरामा राख्न खोजिएको हुन्छ । तर हामी कसरी प्रयोग हुने भन्ने कुरा हामीले निर्धारण गर्ने हो । समाजले दिने आकारमा राखेर हामीले आफूलाई हेर्नुभन्दा हाम्रो आफ्नो विशेषतालाई शक्ति बनाएर, आफूभित्रको शक्तिलाई पहिचान गरेर त्यसको सकारात्मक काममा प्रयोग गर्नुपर्छ । 

ब्युटि पेजेन्टलाई वस्तुकरणको आँखाबाट हेर्ने पनि एउटा दृष्टिकोण छ । तर, यसलाई स्वशासनको आँखाबाट हेर्यौभने यसलाई व्यक्तिको आफ्नो रोजाई वा चाहनाको विषयका रुपमा पनि लिनसक्ने समाज बन्छ जस्तो लाग्छ ।

पार्वती थापा, ओलम्पियन 

म स्कुल स्तरमा पनि खेलकै कारण राम्री चिन्थे । खेलकुदमा भाग लिन लगाइहाल्थे । म मुख्यगरी भलिबल खेल्थें । सुटिङ खेल्ने हो भन्दा दिदीले फिलिमको सुटिङ हो ? भनेर सोध्नुभयो । बरु मलाई लैजान भन्नुभयो । दाइले मलाई सुटिङमा लिएर जानुभयो । मलाई आमाले खेलमा प्रोत्साहन गर्नुभयो । परिवारका अरु सदस्यले सपोर्ट गरेपनि बुवाले रेडियोबाट मैले गोल्ड मेडल जितेको थाहा पाउनुभएर र मेडल लिएर गएपछि मात्रै पत्याउनुभयो । 

मैले खेल्ने समयमा महिलाहरु घरबाहिर आउँथेनन् । तर, हामीले त्यहीबेला खेलेर गोल्ड मेडल पनि लिएर आयौँ । समाजले सपोर्ट नगर्दा पनि हामीले केही गरेर देखायौँ । हामीले खेल्न थालेपछि अरु महिलाहरु पनि खुलेर आउन थाले । अरुलाई पनि प्रोत्साहित गरेको जस्तो लाग्छ । बाधाहरु त कति छन् कति । तर ती बाधाहरुलाई चिरेर हामी अघि बढ्नुपर्छ ।

(मोहना अन्सारीले सहजीकरण गर्नु भएको नेपालगन्ज कनक्लेभको 'आकाश धर्ती बराबरीः महिला सशक्तिकरण’ शिर्षकको सत्रमा व्यक्त विचारमा आधारित)