समयको अँध्यारो डिलमा उभिएर
नियाल्दैछु आफैंलाई
जिन्दगीका निरस अनि
बेस्वादिला क्षणहरू मस्तिष्कभरि
फन्को मारेर जान्छन्
म चुपचाप हेरिरहेछु
मान्छेहरूको हाँसो नक्कल गरेर हाँसिरहेछु
उनीहरूको खुशीमा ताली पड्काइरहेछु
उनीहरूका सफलताका डोबहरू नियालिरहेछु
म भेट्दिनँ मेरा लागि कुनै स्थान
हुलका हुल सपना दङ्गा मच्चाउँदैछन् हृदयमा
कमजोर धरातल भएको मन
काँपिरहेछ यसै
मलाई सफलतादेखि घृणा लाग्छ ।
महोदय !
सफल भएर मेरो अघिल्तिरबाट नहिंड
मेरा यी हातहरू चिथोर्न सक्छन् तिम्लाई
मलाई विश्वास छ
तिमी मलाई कायरताको उपमा दिन्छौ
एक स्वार्थीको उपमा दिन्छौ
म तयार छु ग्रहण गर्न
तर त्यो उपमा दिनुअघि
मेरो हृदय पढेर जाऊ
जहाँ भेट्ने छौ
संघर्षले कुटिएका आशाहरू अनि
अरूको भन्दा फरक विचार
तिमी अचम्ममा नपर्नु
शून्यतामा नघोत्लिनु
किनकि यो समाजका पैतालाहरूले दबाएको छ मलाई
म सपनाको भारीले यति थिचिएको छु कि
मानौं अब ढाड कुप्रिएर हिंड्नै सक्दिनँ
फेरि पनि,
आजभोलि धेरै सोच्न थालेको छु
लाग्छ म सोचेरै दिन काटूँ
म यति सोच्न चाहन्छु कि
म सोच्दासोच्दै पागल भएर के सोचिरहेको थिएँ
त्यो नै बिर्सिन सकूँ !
प्रकाशित:
Saturday, November 27, 2021 | 06:58:00 शनिबार, ११ मङ्सिर, २०७८
